لذا لفظ مسلم در قران (در مواردي كه به رابطه ديني اشاره دارد)برخلاف باور رايج، خالص تر و ارزشمندتر از لفظ مومن ميباشد و همواره به تسليم واقعي فرد دلالت دارد..


پاراگراف بالا.. دیدگاهی در پست بالا بود..
و که منظور این دیدگاه این هست که ابتدا فرد باید مومن به یه موضوعی.. مثلا خدا بشود و پس از آنکه مومن شد و به آن شناخت و خالصیت رسد.. تسلیم هممیشود.. در نتیجه یک مسلم بر مومن ارجع است.. چون قبل از مسلم بودن مومن بوده است..

ولی خیلی ها در بدر اسلام.. به دلایل مختلف مانند ترس یا هم رنگ شدن و یا منافع.. به اسلام پیوستن و ابتدا بدون آنکه مومن به اسلام و قرآن و خدا شوند.. همان ابتدا تسلیم و مسلم شدن.. و بعضی ها بعدا مومن هم شدن و خیلی ها هم نشدن.. امروز اکثریت جوامع اسلامی مسلم هستن ولی مومن نیستن.. چون همه اسلام رو از پدرانشون به ارث بردن و از روی شناخت و ایمان به خداوند و قران مسلمان نشدن.. پس در نتیجه ما اول مسلم شدیم و شاید بعدا مومن بشویم و یا نشویم.. بستگی به خوده فرد داره..
پس به نظر شخص من.. برداشت شخصی هست.. کسی که مومن باشد اصلا نیازی به مسلم شدن ندارد.. چون خواسته و یا ناخواسته و از روی عشق و شناخت.. مسلم میشود.. و این مومن بودن ان شخص هست که به مسلم بودن اون هوییت و ریشه و بنیاد داده است.. در نتیجه مومن ارجع تر از مسلم هست.. و در جامعه امروزی من جمله خودم.. مسلم هستم.. چون اسلام رو از پدرم به ارث بردم ولی برای مومن شدن تلاشی نکرده ام و میدانم که مومن نیستم

جهت مطالعه پستهای مرتبط با این موضوع و اینکه مراد از اسلام در قران چیست؟ ایا اسلام اصطلاحی است یا لغوی


به لینکهاي زیر مراجعه نمایید

مراد از اسلام در قران چیست؟ همان شریعت محمدی است یا مطلق تسلیم شدن؟


اسلام ظاهری،اسلام باطنی،تعريف مسلمان در قران

https://quranpuyan.com/y...y-tryf-mslmn-dr-qrn.aspx

با سلام وتشكر از شما
در خصوص اسلم و اسلام در قران نكات زير قابل توجه است:

1-در برخي آيات پس از فعل اسلم، مفعلول ان با حرف ل مشخص و واضح است كه همه آنها تسليم در برابر خداوند است.
ازقبيل

إِذْ قَالَ لَهُ رَبُّهُ أَسْلِمْ قَالَ أَسْلَمْتُ لِرَبِّ الْعَالَمِينَ ﴿۱۳۱﴾بقره،يا
بَلَى مَنْ أَسْلَمَ وَجْهَهُ لِلَّهِ 112 بقره

اما در ساير ايات بايد از قراين متن به مراد آن پي برد ازجمله"
فَلَمَّا أَسْلَمَا وَتَلَّهُ لِلْجَبِينِ ﴿۱۰۳﴾صافات،كه منظور پذيراشدن اين حكم و تن در دادن به ان حكم خاص است نه مطلق تسليم يا اسلام اوردن

قُلْ لِلْمُخَلَّفِينَ مِنَ الْأَعْرَابِ سَتُدْعَوْنَ إِلَى قَوْمٍ أُولِي بَأْسٍ شَدِيدٍ تُقَاتِلُونَهُمْ أَوْ يُسْلِمُونَ 16 فتح كه منظور تسليم شدن در جنگ است

2- در سوره نمل ، در ماجراي بلقيس و سليمان ،همان گونه كه شما نيز اشاره كرديد، هر دو نوع تسليم مطرح شده است:

ابتدا تسليم بلقيس به سليمان كه در ايات 38 و 42 مطرح شده است:
قَالَ يَا أَيُّهَا الْمَلَأُ أَيُّكُمْ يَأْتِينِي بِعَرْشِهَا قَبْلَ أَنْ يَأْتُونِي مُسْلِمِينَ ﴿۳۸﴾
[سپس] گفت اى سران [كشور] كدام يك از شما تخت او را پيش از آنكه مطيعانه نزد من آيند براى من مى ‏آورد (۳۸)

فَلَمَّا جَاءَتْ قِيلَ أَهَكَذَا عَرْشُكِ قَالَتْ كَأَنَّهُ هُوَ وَأُوتِينَا الْعِلْمَ مِنْ قَبْلِهَا وَكُنَّا مُسْلِمِينَ ﴿۴۲﴾
پس وقتى [ملكه] آمد [بدو] گفته شد آيا تخت تو همين گونه است گفت گويا اين همان است و پيش از اين ما آگاه شده و از در اطاعت درآمده بوديم (۴۲)

سپس تسليم بلقيس به شريعت و حكم الهي

قَالَتْ رَبِّ إِنِّي ظَلَمْتُ نَفْسِي وَأَسْلَمْتُ مَعَ سُلَيْمَانَ لِلَّهِ رَبِّ الْعَالَمِينَ ﴿۴۴﴾

3-در آيه 14 سوره حجرات كه آيه مشهور در موضوع اختلاف اسلام و ايمان است،خود آيه به تنهايي تاب پذيرش معناي مد نظر خانم دكتر موسوي را دارد(همانند داستان بلقيس)
اما ايات بعدي ،مانع از پذيرش اين معنا ميشود و كاملا مراد از اسلموا را به حوزه دين مرتبط ميكند نه تسليم جنگي .

ايات 16 و 17:
قُلْ أَتُعَلِّمُونَ اللَّهَ بِدِينِكُمْ

يَمُنُّونَ عَلَيْكَ أَنْ أَسْلَمُوا قُلْ لَا تَمُنُّوا عَلَيَّ إِسْلَامَكُمْ بَلِ اللَّهُ يَمُنُّ عَلَيْكُمْ أَنْ هَدَاكُمْ لِلْإِيمَانِ إِنْ كُنْتُمْ صَادِقِينَ ﴿۱۷﴾
يعني انها مدعي دين و ايمان بودند و بابت اسلام خود(به عنوان دين)بر پيامبر منت ميگذاشتند اما خداوند نعمت هدايت را منتي از جانب خود معرفي ميكند.

از انجا كه اعراب مورد اشاره طبق ايه،نه ايمان قلبي داشتند نه اطاعت پذيري عملي و در آيه 15 مومن واقعي را اين گونه تعريف ميكند كه ايمان صادقانه و اطاعت پذيري كامل تا مرز انفاق مال و جان دارد،
لذا به نظر ميرسد مراد از اسلمنا در ايه 14 همان بيان شهادتين لفظي و پيوستن ظاهري به صف مسلمين و رعاياي حكومت اسلامي باشد نه مسلم به معناي قراني ان يا تسليم شدن جنگي (كه البته قدرت و شوكت مسلمانان در ان مقطع ميتوانسته باعث همين اسلام ظاهري انها باشد)

"در اياتي كه لفظ ايمان و مسلم با هم به كاررفته غالبا ايمان مقدم بر تسليم است.
يعني ابتدا بايد فرد به موضوعي يا فردي مومن شود وسپس در رفتار و گفتار و باورها تسليم او شود
.به عنوان نمونه آيات 69 زخرف،53روم،46عنكبوت ،بقره136 84يونس و..."
دو نمونه از اين ايات را مرور ميكنيم:
يَا عِبَادِ لَا خَوْفٌ عَلَيْكُمُ الْيَوْمَ وَلَا أَنْتُمْ تَحْزَنُونَ ﴿۶۸﴾ الَّذِينَ آمَنُوا بِآيَاتِنَا وَكَانُوا مُسْلِمِينَ ﴿۶۹﴾ سوره زخرف
وَمَا أَنْتَ بِهَادِي الْعُمْيِ عَنْ ضَلَالَتِهِمْ إِنْ تُسْمِعُ إِلَّا مَنْ يُؤْمِنُ بِآيَاتِنَا فَهُمْ مُسْلِمُونَ ﴿۸۱﴾ سوره نمل
اينگونه ايات سير هدايتي را نشان ميدهد يعني ابتدا ايمان به موضوعي و سپس تسليم و اطاعت پذيري از ان.

اما ايه 35 سوره احزاب فاقد چنين سير و ترتيبي است و تعدادي از صفات ارزشمند را با واو عطف پشت سرهم اورده و نميتوان مثلا گفت صائمين يا حافظين فرج كه در انتهاي ايه امده است مرتبه اي برتر از مسلم و مومن كه در بتداي ايه امده اند،دارد هرچند شايد بتوان مسلمين و مسلمات را كه در شروع ايه هستند،مصداق اكمل دانست و صفات بعدي مذكور در ايه را به عنوان شاخص ها و ويژگيهاي اين مسلمين دانست.

به هرحال،غرض ان بود كه مسلم در قران به معناي مسلمان لفظي و اصطلاحي بكار نرفته است.

آیه 59احزاب :در ایات قبل ،مخاطبان قران را از رفتار ها و گفتارهای ازاردهنده پیامبر و سایرمسلمانان نهی کرد .در این ایه یک روش پیش گیری و کاستن از ازار واذیتهای زنان شهر را مطرح میکند.
به پیامبر دستور میدهد که به همسرانت،دخترانت وزنان مومن ابلاغ کن برای اینکه کمتر مورد ازار و اذیت مردان شهر قرار بگیرند،جلباب و روپوش خود را به بدن خود نزدیک کنند(سفت کنند.ولنگ وباز نباشد)تا بدینوسیله از سایر زنان(اعم از کنیز یا غیر مومن یا زنان فاسد)شناخته شوند.

بنابراین ایه 59 که در میان ایات مربوط به اذیت و ازار مسلمانان قراردارد،صرفا در مقام بیان توصیه و روشی برای کاهش ازار زنان مسلمان است.این روش یعنی ادنای جلابیب،پوشش خاصی را مطرح نمی کند بلکه در نحوه استفاده از لباس شناخته شده انها یعنی جلباب توصیه ای دارد تا بعنوان زنان پاکدامن شناخته شوند

به نظر می‌رسد به جای آن که اسلام را در برابر ایمان تصور کنیم و یا میانشان درجه بندی ارزشی قائل شویم، برای حل مشکل آیه سوره حجرات:
"قل لم تومنوا ولکن قولوا اسلمنا و لما یدخل الایمان فی قلوبکم"، می توان به سادگی "اسلام" در این آیه را در معنای غیردینی و عمومی آن فهمید و از آن همه پیامدهای تحمیلی که از فرض تقابل میان ایمان و اسلام به معنای دینی آنها پیش می آید اجتناب کرد
. وقتی پیامبر افتخار خود را "اول المسلمین" بودن بیان می کند و در موارد متعدد قرآن عامدا ابراهیم را به مسلم بودن می ستاید و در آل عمران، یگانه دین معتبر نزد خدا را اسلام معرفی می کند،
پس چنان برداشتی از "اسلام" و "مسلم" بودن نمی تواند نسبتی با زبان قرآن داشته باشد.
در قرآن اسلام گاه در غیر مفهوم دینی آن (که عبارت است از تسلیم خود به خداوند و اخلاص ورزیدن به باریتعالی و نقطه مقابل شرک)، به کا رفته و معنای موسع "واگذاری اختیار خود به دیگری و دست کشیدن از ستیزه گری" را افاده می کند. از جمله در داستان سلیمان و ملکه سبا که می گوید: "الا تعلوا علی واتونی مسلمین"،
این دعوت چنان که از بافت داستان بر می آید، دعوت به تسلیم نظامی است.
اما در نهایت مطاف، ملکه سبا با روشن بینی به این نقطه می رسد که بگوید:
"و اسلمت مع سلیمان لله رب العالمین"!

سوره حجرات نیز از اسلام نظامی اعراب سخن گفته، قبایل اعرابی وقتی قریش و طوایف قدرتمند را مغلوب و مقهور مسلمانان یافتند،
خود را به اردوگاه پیامبر تسلیم کردند و از ستیزه دست برداشتند. ایمان آوردن البته از جنس دیگری است و به باورهای متافیزیکی مربوط است، نه واقعیات قدرت نظامی.

درجه بندی را باید در خود ایمان لحاظ کرد. چنان که روایات هم از درجات ایمان سخن گفته‌اند و ایمان را واجد صفت کاهش و افزایش دانسته اند
و در خود قرآن هم از "زادتهم ایمانا" (انفال 2، توبه 124، آل عمران 173، احزاب 22) سخن رفته است. پس می شود به مومن بگوییم "آمن". یا ایها الذین آمنوا، آمنوا".
اما ساحت نفاق بکلی از ساحت ایمان جداست.
قرآن نفاق را در قلمرو کفر قلمداد می کند. از مومن فسق سر می زند، یعنی خروج از طاعت و ارتکاب گناه، اما نفاق تظاهر دروغین به ایمان است.

سپاس از توضیحاتتان
انان معاف از غض بصر و حفظ پاکدامنی نیستند.
اما نکته این است که زن و مرد مومن غض بصر و پاکدامنی را حفظ می کنند اما زن و مرد مسلمان غیر مومن ممکن است دچار بی عفتی شوند,
که به فرموده امیرالمومنین علیه السلام حد بر ایشان جاری می گردد اما از زمره مسلمین خارج نمی شوند.

پس حفظ حجاب نماد زن مومن است نه زن مسلمان.
اما برای عدم رعایت حجاب در منابع مجازاتی ندیده ام.
لذا اجبار به حجاب جایز نیست, بلکه از باب امر به معروف و نهی از منکر می توان زنان مسلمان را به حفظ حجاب ترغیب نمود.