(آيه 7)- آخرين درجه لجاجت!
قرآن در اينجا اشاره به تقاضاى جمعى از بتپرستان كرده و مىگويد: «اگر همانطور كه آنها تقاضا كردند، نوشتهاى بر صفحه اى از كاغذ و مانند آن بر تو نازل كنيم، و علاوه بر مشاهده كردن، با دست خود نيز آن را لمس كنند باز مىگويند: اين يك سحر آشكار است»!
(وَ لَوْ نَزَّلْنا عَلَيْكَ كِتاباً فِي قِرْطاسٍ فَلَمَسُوهُ بِأَيْدِيهِمْ لَقالَ الَّذِينَ كَفَرُوا إِنْ هذا إِلَّا سِحْرٌ مُبِينٌ).
يعنى دايره لجاجت آنها تا حدى توسعه يافته كه روشنترين محسوسات را انكار مىكنند و به بهانه سحر از تسليم شدن در برابر آن سرباز مىزنند.
(آيه 8)- بهانه جوييها! يكى ديگر از عوامل كفر و انكار، بهانه جويى است از جمله بهانه جوييهايى كه مشركان در برابر پيامبر صلّى اللّه عليه و آله داشتند و در چندين آيه از قرآن به آن اشاره شده و در اين آيه نيز آمده، اين است كه آنها مىگفتند:
چرا پيامبر صلّى اللّه عليه و آله به تنهايى به اين مأموريت بزرگ دست زده است؟ «چرا موجودى از غير جنس بشر و از جنس فرشتگان او را در اين مأموريت همراهى نمىكند»؟
(وَ قالُوا لَوْ لا أُنْزِلَ عَلَيْهِ مَلَكٌ). مگر مى تواند انسانى را كه از جنس ما است به تنهايى بار رسالت را بر دوش كشد؟
قرآن با دو جمله كه هر كدام استدلالى را دربردارد به آنها پاسخ مىگويد:
نخست اين كه «اگر فرشته اى نازل شود، و سپس آنها ايمان نياورند، به حيات همه آنان خاتمه داده خواهد شد و ديگر به آنها مهلت داده نمىشود» (وَ لَوْ أَنْزَلْنا مَلَكاً
لقُضِيَ الْأَمْرُ ثُمَّ لا يُنْظَرُونَ)
برگزيده تفسير نمونه، ج1، ص: 578
ویرایش بوسیله کاربر 1392/09/14 05:08:42 ب.ظ
| دلیل ویرایش: مشخص نشده است
