احرام حج در قرآن

در سوره مائده احکام ممنوعیت صید و شکار حیوانات خشکی در حین احرام(محرم بودن) و کفاره نقض آن نیز بیان شده است.

ا أَيُّهَا الَّذِينَ آمَنُواْ لاَ تَقْتُلُواْ الصَّيْدَ وَأَنتُمْ حُرُمٌ

وَمَن قَتَلَهُ مِنكُم مُّتَعَمِّدًا فَجَزَاء مِّثْلُ مَا قَتَلَ مِنَ النَّعَمِ يَحْكُمُ بِهِ ذَوَا عَدْلٍ مِّنكُمْ هَدْيًا بَالِغَ الْكَعْبَةِ أَوْ كَفَّارَةٌ طَعَامُ مَسَاكِينَ أَو عَدْلُ ذَلِكَ صِيَامًا لِّيَذُوقَ وَبَالَ أَمْرِهِ

عَفَا اللّهُ عَمَّا سَلَف وَمَنْ عَادَ فَيَنتَقِمُ اللّهُ مِنْهُ وَاللّهُ عَزِيزٌ ذُو انْتِقَامٍ ﴿۹۵﴾


مکارم: اي كساني كه ايمان آورده‏ ايد شكار را در حال احرام به قتل نرسانيد

و هر كس از شما عمدا آنرا به قتل برساند بايد كفاره‏ اي معادل آن از چهار پايان بدهد، كفاره اي كه دو نفر عادل از شما معادل بودن آنرا تصديق كنند، و به صورت قرباني به (حريم) كعبه برسد،

يا (بجاي قرباني) اطعام مستمندان كند يا معادل آن روزه بگيرد تا كيفر كار خود را بچشد،

خداوند از آنچه در گذشته واقع شده عفو كرده است و هر كس تكرار كند خداوند از او انتقام مي‏گيرد و خداوند توانا و صاحب انتقام است.



أُحِلَّ لَكُمْ صَيْدُ الْبَحْرِ وَطَعَامُهُ مَتَاعًا لَّكُمْ وَلِلسَّيَّارَةِ وَحُرِّمَ عَلَيْكُمْ صَيْدُ الْبَرِّ مَا دُمْتُمْ حُرُمًا وَاتَّقُواْ اللّهَ الَّذِيَ إِلَيْهِ تُحْشَرُونَ ﴿۹۶﴾

فولادوند: صيد دريا و ماكولات آن براى شما حلال شده است تا براى شما و مسافران بهره‏ اى باشد و[لى] صيد بيابان مادام كه محرم مى‏ باشيد بر شما حرام گرديده است و از خدايى كه نزد او محشور مى ‏شويد پروا داريد

ویرایش بوسیله کاربر 1396/06/08 11:49:24 ق.ظ  | دلیل ویرایش: edit

اینک نیت احرام است؛

پروردگارا! محرم می شویم برای عمره تمتع، برای اطاعت فرمان و تقرب به تو. احرام؛ یعنی وارد حریم شدن یابر خود حرام نمودن. این جا سرحد حریم خداست و ما با نیت، یعنی انقلاب فکر از خود، به سوی خدا و تصمیم بر اجرای امر و ضبط جنبش های خودپرستی و خودآرایی، وارد حریم خدا می شویم. آن وقت که نظر، عمل و سخن از شهوات و تعدّی به غیر برگشت، جلب نفع و دفع ضرر شخصی که میدان فعالیت قوای حیوانی است از کار افتاد و ذات و محیط وجدان انسانی از جنجال و غوغا و اجابت این شهوات آرام شد، کم کم از سرّ ضمیر و از محیط عالم صدای حق و اولیای حق را می شنود. با این نیت و توجه، بانک لبیک از زبان، که مترجم قلب و ضمیر است، برمی خیزد:

«لبیّک أللهمّ لبیک، لبیک لا شریک لک لبیک، انّ الحمد والنعمه لک و الملک لا شریک لک لبیک ...»
ما چه چنگیم تو زخمه می زنی زاری از مانی تو زاری می کنی

ما چه ناییم و نوا در ما زتوست
ما چه کوهیم و صدا در ما ز توست

ما که باشیم ای تو ما را جان جان!
تا که ما باشیم و تو اندر میان

ما عدم هاییم و هستی ها نما
تو وجود مطلقی فانی نما

ما همه شیران ولی شیر علم
حمله مان از باد باشد دمبدم

حمله مان از باد و ناپیداست
باد آن که ناپیداست هرگز کم مباد

شعاع آفتاب بر لباس های احرام می تابد در کنار دریا از دور و نزدیک بانک لبیک بلند است. زبان ها گویا، اشک ها جاری و قلب ها منقلب است. تلبیه واجب را (همان قدر که ذکر شد) تکرار می کنیم. این حال در تمام مدّت عمر، مانند حبابی است که اندکی روی امواج زندگی رخ می نماید! از این آهنگ نمی توان صرف نظر کرد.
باز می گوییم:
«لَبَّیک ذاالمعارج لبیَّک، لبَّیکَ داعیاً الی دارالسَّلام لَبَّیک، لَبَّیک غَفّار الذُّنوب ...»

📚آیت الله طالقانی