رتبه: Advanced Member
گروه ها: member
تاریخ عضویت: 1390/03/30
ارسالها: 102
تشکرها: 1 بار
12 تشکر دریافتی در 9 ارسال
|
وَ إِذَا سَأَلَکَ عِبَادِی عَنیِّ فَإِنیِّ قَرِیبٌ أُجِیبُ دَعْوَةَ الدَّاعِ إِذَا دَعَانِ (186- بقره)
و هرگاه بندگان من از تو در باره من بپرسند [بگو] من نزديكم و دعاى دعاكننده را به هنگامى كه مرا بخواند اجابت مىكنم پس [آنان] بايد فرمان مرا گردن نهند و به من ايمان آورند باشد كه راه يابند (۱۸۶)
هنگامی که بندگانم از تو سراغ مرا می‌گیرند، همانا من نزدیکم؛ دعای دعا کننده‌ای که مرا بخواند اجابت می‌کنم. در این آیه، خداوند متعال با مقید کردن
وعده اجابت به «إِذا دَعانِ»، دو شرط مهم در دعا را به ما گوشزد می‌کند:
یکی اینکه دعا باید حقیقتاً دعا باشد. «أُجِیبُ دَعْوَةَ الدَّاعِ إِذَا دَعَانِ» مانند آن است که بگوییم: عالم را احترام کن در صورتی که عالم باشد. این جمله یعنی آن عالمی را احترام کن که حقیقتاً عالم باشد و به علم خود عمل کند.
جمله إِذا «دَعانِ» نیز می‌فهماند که وعده اجابت در مورد دعایی است که حقیقتاً دعا باشد یعنی قلب دعاکننده آن با زبانش موافق باشد؛ چون دعای حقیقی آن دعائی است که قبل از زبان سر، زبان قلب و فطرت که دروغ در کارش نیست آن را بخواهد.
دوم اینکه فرمود «دَعَانِ؛ مرا بخواند». دعایی وعده اجابت دارد که دعاکننده واقعاً آن را از خدا بخواهد؛ پس اگر کسی به زبان، خدا را خواند و در دل، امیدش به اسباب عادی و امور وهمی بود چنین کسی خدا را به دل نخوانده و شرط اجابت دعا را رعایت نکرده است.کلمات کلیدی:دعا اجابت مستجاب نیایش ویرایش بوسیله کاربر 1393/07/18 05:39:22 ب.ظ
| دلیل ویرایش: key words
|
|
|
|
|
|
رتبه: Newbie
گروه ها: member
تاریخ عضویت: 1391/01/10
ارسالها: 7
1 تشکر دریافتی در 1 ارسال
|
در هنگام خواندن آيه 186 سوره ي بقره از حزب ششم قرآن كريم می خوانیم كه مي فرمايد:
«وَإِذَا سَاءَلَكَ عِبَادِى عَنِّى فَإِنّى قَرِيبٌ اءُجِيبُ دَعْوَةَ الْدَّاعِ إِذَا دَعَانِ فَلْيَسْتَجِيبُواْ لِى وَ لْيُؤ مِنُوا بِى لَعَلَّهُمْ يَرْشُدُونَ»
و هرگاه بندگانم از تو درباره من پرسند (بگو:) همانا من نزديكم ؛ دعاى نيايشگر را آنگاه كه مرا مى خواند پاسخ مى گويم . پس بايد دعوت مرا بپذيرند و به من ايمان آورند، باشد كه به رشد رسند.
نكته ها:
O برخى افراد از رسول خدا صلّى اللّه عليه و آله مى پرسيدند: خدا را چگونه بخوانيم ؟ آيا خدا به ما نزديك است كه او را آهسته بخوانيم و يا اينكه دور است كه با فرياد بخوانيم ؟! اين آيه در پاسخ آنان نازل شد.
O دعا كننده ، آنچنان مورد محبّت پروردگار قرار دارد كه در اين آيه ، هفت مرتبه خداوند تعبير خودم را براى لطف به او بكار برده است : اگر بندگان خودم درباره خودم پرسيدند، به آنان بگو: من خودم به آنان نزديك هستم وهرگاه خودم را بخوانند، خودم دعاهاى آنان را مستجاب مى كنم ، پس به خودم ايمان بياورند ودعوت خودم را اجابت كنند. اين ارتباط محبّت آميز در صورتى است كه انسان بخواهد با خداوند مناجات كند.
O دعا كردن ، همراه وهمرنگ شدن با كلّ هستى است . طبق آيات قرآن ، تمام هستى در تسبيح و قنوت هستند؛ (كلّ له قانتون )( بقره ، 116) و تمام موجودات به درگاه او اظهار نياز دارند؛ (يَسئله مَن فى السموات والارض ) (الرحمن ، 29.) پس ما نيز از او درخواست كنيم تا وصله ى ناهمگون هستى نباشيم .
O قرآن درباره دعا سفارشاتى دارد، از آن جمله :
1 دعا و درخواست بايد خالصانه باشد. (فادعوا اللّه مخلصين له الدين )( غافر، 14.)
2 با ترس و اميد همراه باشد. (وادعوه خوفاً وطمعاً)( اعراف ، 56 )
3 با عشق و رغبت و ترس تواءم باشد. (يدعوننا رغباً و رهباً)( انبياء، 90)
4 با تضرّع و در پنهانى صورت بگيرد. (ادعوا ربكم تضرعاً و خفية )( اعراف ، 55 )
5 با ندا و خواندنى مخفى همراه باشد. (اذ نادى ربّه نداء خفياً) (مريم ، 3 .)
O معناى دعا، ترك كسب وكار نيست ، بلكه توكّل به خداوند همراه با تلاش است . لذا در حديث مى خوانيم : دعاى بيكار مستجاب نمى شود.
O شايد قرار گرفتن آيه ى دعا در ميان آيات روزه به خاطر تناسب بيشترى است كه ماه خدا با دعا دارد.
1 دعا در هرجا ودر هر وقت كه باشد، مفيد است . چون خداوند مى فرمايد: من نزديك هستم . (فانّى قريب )
2 خداوند به ما نزديك است ، ولى ما چطور؟ اگر گاهى قهر او دامن ما رامى گيرد
به خاطر دورى ما از خداوند است كه در اثر گناهان مى باشد وگرنه خدا نزدیک است. (فانّى قريب )
3 استجابت خداوند دائمى است ، نه موسمى . ((اُجيب )) نشانه ى دوام است .
4 با آنكه خدا همه چيز را مى داند،امّا دعا كردن وظيفه ى ماست . (فليستجيبوا لى )
5 دعا آنگاه به اجابت مى رسد كه همراه با ايمان باشد. (فليؤ منوا بى )
6 دعا، وسيله ى رشد و هدايت است . (لعلّهم يرشدون )
منبع: تفسير نور جهت مطالعه ساير آيات مرتبط با دعا و اجابت ،لينك زير را كليك نماييد امن يجيب المضطر اذا دعاهویرایش بوسیله کاربر 1394/04/16 10:01:02 ق.ظ
| دلیل ویرایش: link
|
 1 کاربر از yas برای ارسال مفیدش تشکر کرده است.
|
|
|
|
رتبه: Advanced Member
گروه ها: Moderator, Administrators, member
تاریخ عضویت: 1390/03/24
ارسالها: 1,950
تشکرها: 4 بار
29 تشکر دریافتی در 29 ارسال
|
ايا هر دعايي مستجاب ميشود؟ ايا استجابت دعا منحصر به مضطرين است؟
جهت مطالعه توضيحات مفسرين به لينك زير مراجعه نماييد.
مفهوم ادعوني استجب لكم چيست؟ مفهوم امن يجيب چيست؟ ايا هر دعايي مستجاب است؟
|
|
|
|
|
|
رتبه: Advanced Member
گروه ها: Moderator, member تاریخ عضویت: 1399/06/17 ارسالها: 112 ![Iran (Islamic Republic Of)]( "Iran (Islamic Republic Of)") مکان: تهران
|
⚛ اجابت حتمی خداخواهان
💠🔆 وَإِذَا سَأَلَكَ عِبَادِي عَنِّي فَإِنِّي قَرِيبٌ أُجِيبُ دَعْوَةَ الدَّاعِ إِذَا دَعَانِ فَلْيَسْتَجِيبُوا لِي وَلْيُؤْمِنُوا بِي لَعَلَّهُمْ يَرْشُدُونَ "بقره/186"
🌱 و اگر بندگانم سراغ مرا از تو گرفتند [=از خود برتر آمده و مرا طلب كردند]، من كه مسلماً نزديكم [یعنی حجاب و دوري از خود آنهاست]. من دعاي دعاكننده را، آنگاه كه مرا [نه براي حاجات مادّي خود] بخواند اجابت مي‌كنم. پس بايد براي [نزديك شدن به] من [تشنه و] طالب اجابت باشند و بايد به من ايمان بياورند، باشد تا رشد يابند.
______
🍃🍃حرف «اذا» نشان مي‌دهد سراغ خدا گرفتن استثنايي است و اكثريت مردم خدا را براي رفع حاجات و دفع بلايا مي‌خوانند و در واقع او را براي خود مي‌خواهند، نه برعكس!
🍃🍃«قَرِيب» مبالغه «قُرب» است و نهايت نزديكي خدا به بندگان را، كه از رگِ گردن نزديكتر است، نشان مي‌دهد. اين نزديكي تا جايي است كه حتي گفته نشده: به آنها بگو من نزديكم، بلكه بي‌واسطه بيان شده است.
🌹🌹 تضمين دعا تنها زماني است كه از خود و حوائج خود برتر آمده و طالبِ خود خدا [اسماء نيكو و جمال و جلالش] باشيم. خواندن خدا البته در هر شرايطي و به هر نيتي شايسته است، اما آنچه تعهّدِ اجابت شده، برداشتن موانع و حجاب‌هاست كه همان «من» و تمنيّات شخصي است. آنچنان كه فرمود: «مرا بخوانيد تا شما را اجابت كنم» [غافر 60 (40:60) ] و «خدا كسي است كه شخص درمانده را وقتي او را مي‌خواند اجابت مي‌كند» [نمل 62 (27:62) ].
🌹🌹مانع ما براي رسيدن به حاجات خدايي، خودمان هستيم كه با دور شدن از خودخواهي‌ها مانع از بين مي‌رود و به خواسته‌هاي خدايي خود مي‌رسيم. به همين دليل دعاهاي به ظاهر غير ممکن پيامبران اجابت شده است.
✨ به تعبير مولوي در داستان تشنه و ديوار:🔻
سجده آمد كنـدن خشت لزب
موجب قُربي كه واسجد واقترب
تاكه اين‌ديوار‌عالي‌گردن است
مانـع اين سر فـرود آوردن است
هركه تشنه‌تر بُوَد بر بانگ آب
او كلوخ زفت‌تر كند از حجاب
🌹🌹منظور همين ايمان عادي نيست، بلكه ايمان به حقيقت توحيدي دعاست كه جز خدا چيزي خواندنی نیست.
🌹🌹برحسب موضوع، معناي رشد تفاوت مي‌کند؛ وقتي موضوع هدايت مطرح باشد، معناي رشد مقابل «غي» [بي‌راهه] مي‌باشد بقره/256 اعراف/146، وقتي سخن از سود و زيان در کار باشد، رشد معنائي متضاد «شرّ» جن/10يا ضرر جن /21پيدا مي‌کند. اين سومين هدف و برنامة زيربنايي رمضان است كه با خداخواهي [نه خواندن خدا براي حاجات مادّي خود] حاصل ميشود. به نسبت دور شدن از منيّت‌هاست كه به او نزديك مي‌شويم و رشد مي‌كنيم، وگرنه با خرج كردن خدا براي خود در جا مي‌زنيم.
📚تفسیر آقاے بازرگان
┄═❁🍃❈🌸❈🍃❁═ ویرایش بوسیله کاربر 1402/05/19 11:31:14 ق.ظ
| دلیل ویرایش: edit
|
|
|
|
|
|
رتبه: Advanced Member
گروه ها: member, Administrators تاریخ عضویت: 1390/02/31 ارسالها: 1,036 ![Iran (Islamic Republic Of)]( "Iran (Islamic Republic Of)") 47 تشکر دریافتی در 28 ارسال
|
نزدیکی خدابه انسان در ایات مختلف قران
تقريباً شش هفت جا در همين آيه کوچک، ضمير متکلم وحده آورد. ضميري که به الله برمي‌گردد. ببينيد سؤال اين است:
﴿وَ إِذا سَأَلَكَ عِبادي عَنِّي﴾،
تو جواب نده! نفرمود: «و قل في جوابهم کذا» يا «أجِبهُم کذا»،
﴿وَ إِذا سَأَلَكَ عِبادي عَنِّي فَإِنِّي قَريبٌ﴾ من خودم جواب مي‌دهم، نه «قل في جَوابِهِم»، نه «أجِبهُم».
﴿وَ إِذا سَأَلَكَ عِبادي عَنِّي فَإِنِّي قَريبٌ أُجيبُ دَعْوَةَ الدَّاعِ إِذا دَعانِ﴾، اين خداست! اينجا از قُربِ خود نام مي‌برد.
در سوره مبارکه «واقعة» فرمود کسي که در حال احتضار است، بچه‌ها و پرستاران او کنار بالينش هستند؛ اما ﴿نَحْنُ أَقْرَبُ إِلَيْهِ مِنْكُمْ وَ لكِنْ لا تُبْصِرُونَ﴾؛ ما از همه شما به اين محتضر نزديک‌تر هستيم، از بچه‌ها و از پرستارها؛ منتها شما نمي‌بينيد.
در بخش سوم فرمود که ﴿وَ نَحْنُ أَقْرَبُ إِلَيْهِ مِنْ حَبْلِ الْوَريدِ﴾؛
در بخش چهارم فرمود که نه تنها ما از رگ گردن او نزديک‌تر هستيم، بلکه از خود او به خود او نزديک‌تر هستيم.
اين اوج مرحله قُرب است که در اين آيه فرمود: ﴿وَ اعْلَمُوا أَنَّ اللَّهَ يَحُولُ بَيْنَ الْمَرْءِ وَ قَلْبِهِ﴾؛ حقيقت ما همان قلب ماست؛ يعني روح ماست، منظور از قلب که اين قلب صنوبري شکل نيست. اينکه درباره نفاق منافقين آمده: ﴿في قُلُوبِهِمْ مَرَضٌ﴾ که منظور اين قلب نيست که عمل نمي‌کنند. فرمود ما بين انسان و خودِ انسان، چون انسان که صمد نيست، بلکه اجوف است؛ مرحوم کليني اين روايت نوراني را نقل کرد که انسان «أَجْوَفُ مُعْتَمِل»؛ درون‌خالي است صمد که نيست، صمد فقط خداست.
انسان چون درون‌خالي است، درونش را علم الهي پُر کرده است و خدا احاطه دارد. فرمود: ﴿أَنَّ اللَّهَ يَحُولُ بَيْنَ الْمَرْءِ وَ قَلْبِهِ﴾ يعني «بين الانسان و انسان». اگر انسان، صمد، پُر و درون‌پُر بود جا براي غير نبود؛ اما درون‌تهي است: «أَجْوَفُ مُعْتَمِل»؛
تفسیر سوره قاف ایت اله جوادی املی
|
سیدکاظم فرهنگ |
|
|
|
|
|
جهش به انجمن
شما مجاز به ارسال مطلب در این انجمن نمی باشید.
شما مجاز به ارسال پاسخ در این انجمن نمی باشید.
شما مجاز به حذف مطلب ارسالی خود در این انجمن نمی باشید.
شما مجاز به ویرایش مطلب ارسالی خود در این انجمن نمی باشید.
شما مجاز به ایجاد نظر سنجی در این انجمن نمی باشید.
شما مجاز به رای دادن در این انجمن نمی باشید.
