مراحل رشد جنيني و زندگي انساني:دميده شدن روح در چه زماني است؟

در سوره هاي حج و غافر نيز به مراحل زندگي انسان اشاره شده است

الحج(5)
يَا أَيُّهَا النَّاسُ إِنْ كُنْتُمْ فِي رَيْبٍ مِنَ الْبَعْثِ فَإِنَّا خَلَقْنَاكُمْ مِنْ تُرَابٍ ثُمَّ مِنْ نُطْفَةٍ ثُمَّ مِنْ عَلَقَةٍ ثُمَّ مِنْ مُضْغَةٍ مُخَلَّقَةٍ وَغَيْرِ مُخَلَّقَةٍ لِنُبَيِّنَ لَكُمْ ۚ وَنُقِرُّ فِي الْأَرْحَامِ مَا نَشَاءُ إِلَىٰ أَجَلٍ مُسَمًّى ثُمَّ نُخْرِجُكُمْ طِفْلًا ثُمَّ لِتَبْلُغُوا أَشُدَّكُمْ ۖ وَمِنْكُمْ مَنْ يُتَوَفَّىٰ وَمِنْكُمْ مَنْ يُرَدُّ إِلَىٰ أَرْذَلِ الْعُمُرِ لِكَيْلَا يَعْلَمَ مِنْ بَعْدِ عِلْمٍ شَيْئًا ۚ وَتَرَى الْأَرْضَ هَامِدَةً فَإِذَا أَنْزَلْنَا عَلَيْهَا الْمَاءَ اهْتَزَّتْ وَرَبَتْ وَأَنْبَتَتْ مِنْ كُلِّ زَوْجٍ بَهِيجٍ

ترجمه : اى مردم، اگر در باره برانگيخته شدن در شکّيد، پس [بدانيد]
که ما شما را از خاک آفريده‌ايم،
سپس از نطفه،
سپس از علقه،
آنگاه از مضغه، داراى خلقت کامل و [احياناً] خلقت ناقص، تا [قدرت خود را] بر شما روشن گردانيم.
و آنچه را اراده مى‌کنيم تا مدتى معين در رحمها قرار مى‌دهيم،
آنگاه شما را [به صورت‌] کودک برون مى‌آوريم،
سپس [حيات شما را ادامه مى‌دهيم‌] تا به حد رشدتان برسيد،
و برخى از شما [زودرس‌] مى‌ميرد،
و برخى از شما به غايت پيرى مى‌رسد به گونه‌اى که پس از دانستن [بسى چيزها] چيزى نمى‌داند.
و زمين را خشکيده مى‌بينى و[لى‌] چون آب بر آن فرود آوريم به جنبش درمى‌آيد و نمو مى‌کند و از هر نوع [رستنيهاى‌] نيکو مى‌روياند.


غافر(67)
هُوَ الَّذِي خَلَقَكُمْ مِنْ تُرَابٍ ثُمَّ مِنْ نُطْفَةٍ ثُمَّ مِنْ عَلَقَةٍ ثُمَّ يُخْرِجُكُمْ طِفْلًا ثُمَّ لِتَبْلُغُوا أَشُدَّكُمْ ثُمَّ لِتَكُونُوا شُيُوخًا ۚ وَمِنْكُمْ مَنْ يُتَوَفَّىٰ مِنْ قَبْلُ ۖ وَلِتَبْلُغُوا أَجَلًا مُسَمًّى وَلَعَلَّكُمْ تَعْقِلُونَ

ترجمه : او همان کسى است که شما را از خاکى آفريد،
سپس از نطفه‌اى،
آنگاه از علقه‌اى،
و بعد شما را [به صورت‌] کودکى برمى‌آورد،
تا به کمال قوّت خود برسيد
و تا سالمند شويد،
و از ميان شما کسى است که مرگ پيش‌رس مى‌يابد، و تا [بالاخره‌] به مدتى که مقرّر است برسيد، و اميد که در انديشه فرو رويد.


همان طور كه مي بينيم اين دو ايه با سوره مومنون داراي اشتراكاتي هستند و هركدام به مراحل اشاره كرده اند ولي در مجموع ،مكمل هم هستند

لذا مراحل تطور هر انساني تا زمان مرگ باين ترتيب است:

طينت خاكي

نطفه

علقه

مضفه(گوشت جويده شده)

استخوان

روياندن گوشت بر استخوان

انشاي خلقي جديد(دميدن روح)

خروج از رحم بصورت طفل

بلوغ و جواني

پيري

و مرگ

در خصوص زمان دميده شدن روح به جنين،نكات زير قابل تامل است:

1- در تفاسير منظور از «ثم انشاناه خلقا آخر» مرحله دميدن روح در جنين تفسير شده است: «در مراحل پنجگانه‏اي كه براي آفرينش انسان در آيات فوق ذكر شده همه جا تعبير به" خلق" شده است، اما هنگامي كه به آخرين مرحله مي‏رسد تعبير به" انشاء" مي‏كند. اين تعبير نشان مي‏دهد كه مرحله اخير با مراحل قبل (مرحله نطفه و علقه و مضغه و گوشت و استخوان) كاملا متفاوت است مرحله‏اي است مهم كه قرآن از آن سر بسته ياد كرده و تنها مي‏گويد:" سپس ما به آن آفرينش تازه‏اي داديم" و بلا فاصله پشت سر آن" فَتَبارَكَ اللَّهُ أَحْسَنُ الْخالِقِينَ" مي‏گويد.

اين همان مرحله ‏اي است كه جنين وارد مرحله حيات انساني مي‏شود، حس و حركت پيدا مي‏كند، و به جنبش در مي‏آيد كه در روايات اسلامي از آن تعبير به مرحله" نفخ روح" (دميدن روح در كالبد) شده است.» تفسير نمونه

2-در رواياتي كه در باب كيفيت خلقت انسان در كتب روايي آمده است، هر يك از مراحل شكل گيري جنين از نطفه به بعد را چهل روز شمرده است كه از آنها استفاده مي شود دميدن روح در جنين وقتي است كه چهار ماه او كامل شود. به عنوان نمونه در روايتي آمده است:

«قال أبو جعفر(ع) إن النطفة تكون في الرحم أربعين يوما ثم تصير علقة أربعين يوما ثم تصير مضغة أربعين يوما فإذا كمل أربعة أشهر بعث اللَّه ملكين خلاقين....»(4)؛ امام باقر(ع) فرمودند نطفه چهل روز در رحم است سپس در مدت چهل روز تبديل به علقه مي شود و سپس در مدت چهل روزديگر مضغه مي شود. پس هر گاه چهار ماه كامل شد، خداوند دو ملك خلق را مي فرستد ...

3-"حال سؤال این است که، نطفه انسان از آغاز که در رحم قرار می‌گیرد و قبل از آن، یک موجود زنده است، بنابراین نفخ روح چه معنی دارد؟

در پاسخ می‌گوییم، در آغاز که نطفه منعقد می‌شود تنها دارای یک نوع « حیات نباتی» است. یعنی فقط تغذیه و رشد و نمو دارد، ولی از حس و حرکت که نشانه « حیات حیوانی» است و همچنین قوه ادراکات که نشانه « حیات انسانی» است در آن خبری نیست. و با تکامل، نطفه در رحم به مرحله‌ای می‌رسد که شروع به حرکت می‌کند و تدریجاً قوای دیگر انسانی در آن زنده می‌شود. و این همان مرحله‌ای است که قرآن از آن تعبیر به نفخ روح می‌کند."نقل از وب سايت ويكي پرسش

ویرایش بوسیله کاربر 1397/09/28 10:56:17 ق.ظ  | دلیل ویرایش: edit

آيا موت و حيات برزخي هم داريم؟ايا ارواح برزخي مي ميرند؟

قَالُوا رَبَّنَا أَمَتَّنَا اثْنَتَيْنِ وَأَحْيَيْتَنَا اثْنَتَيْنِ فَاعْتَرَفْنَا بِذُنُوبِنَا فَهَلْ إِلَىٰ خُرُوجٍ مِّن سَبِيلٍ
میگویند: (پروردگارا، دو بار ما را به مرگ رسانیدی و دو بار ما را زنده گردانیدی. به گناهانمان اعتراف کردیم؛ پس آیا راه بیرونشدنی (از آتش) هست؟)
سوره غافر آیه 11
فکر کنم بشه به این ایه استناد کرد که میتونه موت برزخی هم باشه


قالَ اهْبِطُوا بَعْضُكُمْ لِبَعْضٍ عَدُوٌّ وَلَكُمْ فِي الْأَرْضِ مُسْتَقَرٌّ وَمَتَاعٌ إِلَىٰ حِينٍ

فرمود: (فرود آیید، که بعضی از شما دشمن بعضی (دیگر)ید؛ و برای شما در زمین، تا هنگامی (معیّن) قرارگاه و برخورداری است.)
سوره اعراف آیه 24
قَالَ فِيهَا تَحْيَوْنَ وَفِيهَا تَمُوتُونَ وَمِنْهَا تُخْرَجُونَ
فرمود: (در آن زندگی میکنید و در آن میمیرید و از آن برانگیخته خواهید شد..)
سوره اعراف آیه 25

با توجه به این آیه همه این مراحل در روی کره ی زمین ا ست مرگ اول ومرگ دوم وحیات اول وحیات برزخی

منظور از دوبار احيا كه كافرين در جهنم مي گويند،چيست؟

مراد از دو اماته و دو احياء در سخن كفار در جهنم : ربنا امتنا اثنتين و احييتنا اثنتين ... و وجوه مختلف در اين باره

و مراد از اينكه گفتند: ((امتنا اثنتين و احييتنا اثنتين : دو بار ما را ميراندى و دو بار زنده كردى (( - به طورى كه بعضى گفته اند - ميراندن در آخرين روز زندگى دنيا و زنده كردن در برزخ است و سپس ميراندن از برزخ ، و زنده كردن در قيامت براى حساب است .

پس آيه شريفه كه سخن از دو ميراندن و دو زنده كردن دارد، اشاره به ميراندن بعد از زندگى دنيا و ميراندن بعد از زندگى در برزخ ، و احياى در برزخ ، و احياى در قيامت مى كند، چون اگر زندگى در برزخ نبود، ديگر ميراندن دومى تصور صحيحى نداشت ، چون هم ميراندن بايد بعد از زندگى باشد و هم احيا بايد بعد از مردن و هر يك از اين دو بايد مسبوق به خلافش باشد و گرنه ((اماته (( و ((احياء(( نمى شود.

در نتيجه زندگى داراى سه مرحله مى شود: يكى زندگى در دنيا، دوم در برزخ ، سوم در قيامت ، و كفار در اين كلام خود متعرض حيات دنيوى نشده اند، و گرنه مى بايستى گفته باشند: ((و اءحييتنا ثلاثا : و ما را سه زندگى دادى (( با اينكه زندگى دنيا هم احيا بود، براى اينكه اين زندگى هم بعد از مرگ يعنى بعد از دورانى واقع شده ، كه هنوز روح در بدن دميده نشده .

و علتش اين است كه : مرادشان از احيا آن احيايى بوده كه باعث پيدا شدن يقين به معاد گشته ، و آن عبارت است از احياى در برزخ ، و احياى در قيامت .


نقل از تفسير الميزان