رتبه: Advanced Member
گروه ها: Moderator, Administrators, member
تاریخ عضویت: 1390/03/24
ارسالها: 2,110
تشکرها: 4 بار
29 تشکر دریافتی در 29 ارسال
|
سلام.
نماز تسبیحی است برای شکر خداوند:
سبح به حمد ربک ...
«ذکر» اما مفهومیست وسیع که موارد فراوانی را در بر میگیرد که یکی از آن موارد نماز است، یکی دیگر از موارد خود «قران» است.
پس برای شناخت چگونگی نماز ، نباید به دنبال تعریف ذکر رفت! باید دید منظور از «سبح به حمد ربک» و در واقع منظور از تسبیح و حمد چیست.
نماز دو بخش دارد:
اعمالی که انجام میشود
تسبیح و حمدی که بیان میشود
به جمع این دو بخش، وقتی که «وجه» آن ها الله باشد، «اقامه» میگوییم.
این اقامه باید در یک محدوده زمانی خاص انجام شود.
حرکات نماز:
با توجه به نمازی که خداوند برای مریم(س) و فرشتگان بیان میکند، اعمال نماز شامل رکوع و سجود و قیام است. مسلمانان به تقلید از رسولشان، نشستن (همان مقیم شدن در نماز) را هم در نمازشان دارند که البته قرآن بسنده ها نمی‌توانند بنشیند. پس در نماز، بر خلاف ذکر که به هیچ حرکتی، حتی حرکت زبان، نیاز نیست و باید در دل ذکر گفته شود، یک سری از اعمال باید انجام شوند.
آنچه در نماز گفته میشود:
در قرآن از نماز به «سبح به حمد» یاد شده. پس نماز در واقع تسبیحی است برای حمد خداوند. تسبیح یعنی همان «سبحان الله عما یصفون»، یعنی هیچ وصفی برای خداوند قائل نباشیم، جز وصفی که خدا درباره خودش گفته. یعنی وصف خدا را از «فقط» خدا بشنویم. پس آنچه در نماز باید گفته شود، نمی‌تواند خارج از آیات قرآن باشد، چون معنی «تسبیح» را به هم خواهیم زد. اذکار واجب نماز که به ما مسلمانان رسیده اند، همگی آیات قرآن هستند و این همان معنای تسبیح است. به همین دلیل دعای دست مرسوم در شیعه، فقط مستحب است، چون یک درخواست است و نه تسبیح. در واقع یک «نافله» است، در میان نماز که شیعه مجوز آنرا از امام خود (پیامبر و اولی الامر) گرفته است.
پس آنچه در قرآن گفته میشود، آیاتی از قرآن است در تسبیح و حمد خداوند که برای رعایت معنای تسبیح، باید با همان کلماتی بیان شوند که الله بیان کرده است.
این هم یک تفاوت دیگر با ذکر : که ذکر الزاما تسبیح و حمد نیست و هر چیزی است که یاد خدا را در دل زنده میکند.
زمان نماز:
اگر به همان آیات «سبح به حمد ربک » نگاه کنیم، می بینیم که این اقامه بر خلاف «ذکر» که زمان ندارد، باید در یک محدوده زمانی خاص انجام شوند. (برای قرآن بسنده ها این محدوده بسیار کوچک و در حد چند دقیقه است، که مطمئنم توجیهی برای بزرگ کردن این محدوده یافته اند).
این محدوده ها در قرآن به اجمال و در سنت عملی پیامبر (که به درد قرآنیون نمی‌خورد)، در راستای تعلیم قرآن، به وضوح تعلیم داده شده اند.
نکته: در سنت عملی پیامبر، نماز «قضا» دارد، یعنی اگر فراموش شد، هنوز میتوان آنرا ادا کرد، در حالیکه چیزی به نام «قضا» برای ذکر (که باید در همه حال باشد) نداریم.
پس به صورت خلاصه نمازی که در قرآن توصیف شده، طبق آیات قرآن به شرح زیر است:
۱- معنی نماز : تسبیح و حمد (طه ۱۳۰، ق۳۹)
۲- اعمال نماز : رکوع و سجده و قیام (بقره ۱۲۵ و آل عمران ۴۳)
۳- گفتار نماز: تکرار آیات قرآن در جهت تسبیح و حمد خداوند. «باید» آیات قرآن تکرار شوند تا تفسیر و فهم ما در وصف خدا بی اثر شوند (معنای تسبیح)
۳- زمان نماز : یک محدوده زمانی مشخص (ق۳۹ و طه ۱۳۰)
نتیجه نهایی در پاسخ به نماز فارسی یا عربی:
نماز فارسی به توجه به عدول از معنای «تسبیح» و قاطی شدن «نظر شخصی» در وصف خداوند، از منظر قرآن، اصلا نماز مد نظر قرآن نیست. دعایی است که دوست دارید بخوانید و احتمالا هم بسیار نیکوست، اما «صلاه» نیست.
در پناه الله باشید.
تهيه شده توسط اقي شهروز در گروه قران
|
|
|
|
|
|
جهش به انجمن
شما مجاز به ارسال مطلب در این انجمن نمی باشید.
شما مجاز به ارسال پاسخ در این انجمن نمی باشید.
شما مجاز به حذف مطلب ارسالی خود در این انجمن نمی باشید.
شما مجاز به ویرایش مطلب ارسالی خود در این انجمن نمی باشید.
شما مجاز به ایجاد نظر سنجی در این انجمن نمی باشید.
شما مجاز به رای دادن در این انجمن نمی باشید.
