وَآيَةٌ لَّهُمُ الْأَرْضُ الْمَيْتَةُ أَحْيَيْنَاهَا وَأَخْرَجْنَا مِنْهَا حَبًّا فَمِنْهُ يَأْكُلُونَ ﴿۳۳﴾

فولادوند: و زمين مرده برهانى است براى ايشان كه آن را زنده گردانيديم و دانه از آن برآورديم كه از آن مى‏ خورند


وَجَعَلْنَا فِيهَا جَنَّاتٍ مِن نَّخِيلٍ وَأَعْنَابٍ وَفَجَّرْنَا فِيهَا مِنْ الْعُيُونِ ﴿۳۴﴾

فولادوند: و در آن [زمين] باغهايى از درختان خرما و تاك قرار داديم و چشمه‏ها در آن روان كرديم


لِيَأْكُلُوا مِن ثَمَرِهِ وَمَا عَمِلَتْهُ أَيْدِيهِمْ أَفَلَا يَشْكُرُونَ ﴿۳۵﴾

فولادوند: تا از ميوه آن و [از] كاركرد دستهاى خودشان بخورند آيا باز [هم] سپاس نمى‏گزارند


سُبْحَانَ الَّذِي خَلَقَ الْأَزْوَاجَ كُلَّهَا مِمَّا تُنبِتُ الْأَرْضُ وَمِنْ أَنفُسِهِمْ وَمِمَّا لَا يَعْلَمُونَ ﴿۳۶﴾

فولادوند: پاك [خدايى] كه از آنچه زمين مى ‏روياند و [نيز] از خودشان و از آنچه نمى‏ دانند همه را نر و ماده گردانيده است

وَآيَةٌ لَّهُمْ اللَّيْلُ نَسْلَخُ مِنْهُ النَّهَارَ فَإِذَا هُم مُّظْلِمُونَ ﴿۳۷﴾

فولادوند: و نشانه‏اى [ديگر] براى آنها شب است كه روز را [مانند پوست] از آن برمى‏كنيم و بناگاه آنان در تاريكى فرو مى‏روند


وَالشَّمْسُ تَجْرِي لِمُسْتَقَرٍّ لَّهَا ذَلِكَ تَقْدِيرُ الْعَزِيزِ الْعَلِيمِ ﴿۳۸﴾

فولادوند: و خورشيد به [سوى] قرارگاه ويژه خود روان است تقدير آن عزيز دانا اين است


وَالْقَمَرَ قَدَّرْنَاهُ مَنَازِلَ حَتَّى عَادَ كَالْعُرْجُونِ الْقَدِيمِ ﴿۳۹﴾

فولادوند: و براى ماه منزلهايى معين كرده‏ ايم تا چون شاخك خشك خوشه خرما برگردد


لَا الشَّمْسُ يَنبَغِي لَهَا أَن تُدْرِكَ الْقَمَرَ وَلَا اللَّيْلُ سَابِقُ النَّهَارِ وَكُلٌّ فِي فَلَكٍ يَسْبَحُونَ ﴿۴۰﴾

فولادوند: نه خورشيد را سزد كه به ماه رسد و نه شب بر روز پيشى جويد و هر كدام در سپهرى شناورند

ویرایش بوسیله کاربر 1392/11/29 08:24:07 ق.ظ  | دلیل ویرایش: مشخص نشده است

وَ ما أَنْزَلْنا عَلى‏ قَوْمِهِ: و نازل نفرموديم بر قوم حبيب، مِنْ بَعْدِهِ: بعد از كشته شدن حبيب، مِنْ جُنْدٍ مِنَ السَّماءِ: هيچ لشگرى از آسمان براى هلاك ايشان، وَ ما كُنَّا مُنْزِلِينَ: و نيستيم ما نازل كننده لشگر براى كافران. إِنْ كانَتْ إِلَّا صَيْحَةً واحِدَةً: نبود عقوبت ايشان مگر يك فرياد كردن كه آسانترين وجهى است از وجوه هلاك، و جبرئيل هر دو طرف شهر را بگرفت و صيحه زد.

فَإِذا هُمْ خامِدُونَ: پس ناگاه ايشان مردگان بودند، يعنى به يك نعره جبرئيل به يكمرتبه خاموش شدند.يا حَسْرَةً عَلَى الْعِبادِ: اى تأسف و ندامت روز قيامت بر بندگان كه جميع عمر را صرف كفر و معصيت نموده،

با وجود اين حال، ما يَأْتِيهِمْ مِنْ رَسُولٍ:
نیامد برايشان هيچ پيغمبرى، إِلَّا كانُوا بِهِ يَسْتَهْزِؤُنَ: مگر آنكه او را استهزاء مى‏كردند.أَ لَمْ يَرَوْا كَمْ أَهْلَكْنا: آيا ندانستند منكرين و مخالفين چه بسيار هلاك كرديم، قَبْلَهُمْ مِنَ الْقُرُونِ: پيش از ايشان از اهل روزگارها و مشاهده نكردند. أَنَّهُمْ إِلَيْهِمْ لا يَرْجِعُونَ: بدرستى كه هلاك شدگان بسوى ايشان باز نمى‏گردند.وَ إِنْ كُلٌّ لَمَّا جَمِيعٌ لَدَيْنا مُحْضَرُونَ:و همه آنان [بدون استثنا گردآورى خواهند شد و] در قيامت نزد ما احضار مى‏شوند.

وَ آيَةٌ لَهُمُ الْأَرْضُ الْمَيْتَةُ أَحْيَيْناها وَ أَخْرَجْنا مِنْها حَبًّا فَمِنْهُ يَأْكُلُونَ يكى از علائم و دلايل قدرت ما بر زنده كردن مردگان آنست كه زمين‏هاى مرده و خشك شده را دوباره بآب و باران و باد بهار زنده و سرسبز و خرم نمائيم و از آن دانه‏ ها خارج سازيم كه بمصرف غذاى خلق ميرسد. وَ جَعَلْنا فِيها جَنَّاتٍ و قرار داديم در آن زمين باغهايى مِنْ نَخِيلٍ وَ أَعْنابٍ از خرما و انگور.ذكر بخصوص خرما و انگور، به سبب سود سرشار و گونه‏هاى فراوانى است كه اين دو دارند.


وَ فَجَّرْنا فِيها مِنَ الْعُيُونِ و آن زمين يا آن باغها را براى جريان چشمه آب شكافتيم.
لِيَأْكُلُوا مِنْ ثَمَرِهِ تا از ميوه‏هايى كه خداوند آفريده است بخورند.


وَ ما عَمِلَتْهُ أَيْدِيهِمْ و كارهايى كه دستهايشان انجام داده است، از كاشتن درخت و آب دادن و گرده افشانى درختان خرما و ديگر كارهايى كه انجام مى‏شود تا ميوه به حدّ كمال و زمان خوردن آن برسد." أَ فَلا يَشْكُرُونَ"- اين جمله ناسپاسى مردم را تقبيح نموده، آنان را در اين كار سرزنش مى‏ كند.سُبْحانَ الَّذِي خَلَقَ الْأَزْواجَ كُلَّها مِمَّا تُنْبِتُ الْأَرْضُ وَ مِنْ أَنْفُسِهِمْ وَ مِمَّا لا يَعْلَمُونَ (36)


سُبْحانَ الَّذِي: منزه و مبرّاست از جميع نواقص و پاك از همه عيوب، آن ذاتى كه به قدرت كامله و حكمت شامله، خَلَقَ الْأَزْواجَ كُلَّها: بيافريد اجناس و انواع و اصناف اشياء را تماما، مِمَّا تُنْبِتُ الْأَرْضُ: از آنچه مى‏روياند زمين به قدرت او سبحانه مانند نباتات و اشجار كه هر كدام شكلى و رنگى و بوئى و خاصيتى دارند، وَ مِنْ أَنْفُسِهِمْ: و از نفسهاى مردمان از مرد و زن و سياه و سفيد و سرخ و غير آن، وَ مِمَّا لا يَعْلَمُونَ: و از آنچه نمى‏ دانند.

«وَ آيَةٌ لَهُمُ اللَّيْلُ نَسْلَخُ مِنْهُ النَّهارَ فَإِذا هُمْ مُظْلِمُونَ- شب نيز برايشان عبرتى ديگر است كه روز را از آن برمى ‏كشيم و همه در تاريكى فرو مى‏ روند. «وَ الشَّمْسُ تَجْرِي لِمُسْتَقَرٍّ لَها- و خورشيد به سوى قرارگاه خويش روان است،» كيست كه آن را رام ساخته و در راه معيّن خود به راه انداخته است كه حتى يك اينچ منحرف نشود. «ذلِكَ تَقْدِيرُ الْعَزِيزِ الْعَلِيمِ- اين فرمان خداى پيروزمند داناست. «وَ الْقَمَرَ قَدَّرْناهُ مَنازِلَ- و براى ماه منزلهايى مقدّر كرديم.»


شايد اين منزلها همان ايستگاههاى روزانه است كه ماه هر شب چون بدانها رسد، چندى بزرگ و سپس كوچك مى‏شود و از زمان پديد آمدن خود به صورت هلال تا وقتى در محاق پنهان گردد در آن منازل دور مى‏زند.
«حَتَّى عادَ كَالْعُرْجُونِ الْقَدِيمِ- تا همانند شاخه خشك خرما بازگردد.ماه بيست و هشت منزل دارد در هر ماهى بايد از آن منزلها عبور نمايد وقتى منزلها را طى نمود مانند شاخه خرمايى ميگردد كه شش ماه يا يك سال روئيده شده ثانيا بمنزل اولش عود مينمايد و شايد وجه تشبيه هلال بشاخه خرما اين باشد كه شاخه يك ساله خرما وقتى خشك شد كج ميگردد مثل هلال. لَا الشَّمْسُ يَنْبَغِي لَها أَنْ تُدْرِكَ الْقَمَرَ وَ لَا اللَّيْلُ سابِقُ النَّهارِ وَ كُلٌّ فِي فَلَكٍ يَسْبَحُونَ.


اشاره به تسخير آفتاب و ماه در مدار خود است كه حق تجاوز از آن را ندارند و نيز شب و روز قدرت پيش گرفتن بر يكديگر ندارند، يعنى در اينكارها مطيع محض از مشيت ازلى هستند و اختيارى از خود ندارند.

ویرایش بوسیله کاربر 1392/11/30 10:35:29 ب.ظ  | دلیل ویرایش: مشخص نشده است

«36» سُبْحَانَ الَّذِى خَلَقَ الْأَزْوَاجَ كُلَّهَا مِمَّا تُنبِتُ الْأَرْضُ وَمِنْ أَنفُسِهِمْ وَ مِمَّا لَا یَعْلَمُونَ‏
منزّه است خدایى كه تمام زوج‏ها را آفرید، از آن چه زمین مى‏رویاند و از خود مردم و از آن چه نمى‏دانند.
درسهایی از قرآن/حجت الاسلام والمسلمین قرائتی
نكته‏ ها:
یكى از معجزات علمى قرآن، بیان قانون زوجیّت در همه چیز است، گیاهان، انسان‏ها و آن چه كه مردم در آن زمان نمى‏دانستند و امروز مى‏دانند. در عصر نزول قرآن، مردم با زوجیّت در نخل خرما آشنا بودند، امّا امروزه مشخّص شده كه مسأله‏ى زوجیّت در عالم عمومیّت دارد، حتى ذرّات جمادات نیز از دو بخش تشكیل شده است.
پیام‏ها:
1- تشكر ما نشانه رشد ما است، او نیازى به شكر ما ندارد. «أفلا یشكرون سبحان الّذى»
2- قانون زوجیّت در مخلوقات را به ذات الهى سرایت ندهیم، او یكتا و بى‏نظیر است. «سبحان الّذى خلق الازواج»
3- آفریدن‏ها و آفریده‏ها، نشانه‏ى قدرت، اراده و حكمت اوست، نه نشانه‏ى نیاز و وابستگى او. «سبحان الّذى خلق الازواج»
4- پیدایش دانه و میوه، از طریق قانون زوجیّت است. «من ثمره... خلق الازواج كلها»
5 - در هستى موجوداتى است كه نحوه‏ى زوجیّت آنها براى بشر ناشناخته است. «خلق الازواج كلها... مما لایعلمون»[/size]

به نام خدا

در اين آيات دو دليل براي اثبات معاد و برانگيخته شدن انسان بعد از مرگ دنيوي ارائه شده است
1- زنده كردن زمين مرده با آب ( باران ) و سبز شدن گياهان بعد از بارش
توضيحات : زمينهاي سرسبز بعد از قطع آبياري و فرا رسيدن فصل سرما گياهانش زرد و خشك مي شود ولي مجدداً در بهار بعد با بارشهاي جديد سرسبز مي گردد و گياهان سبز مي شوند .زنده شدن مجدد زمین دلیل بر وقوع معاد است
2- گردش روز و شب كه حاصل حركت منظم خورشيد و ستارگان و كرات بر مدار تعريف شده است خداوندي كه قادر است اين نظم را بوجود آورد و خلق آثار گذشته را انجام دهد قطعاً معاد را قادر به ايجاد است .
همچنين دو نكته مهم نيز در آيات به چشم مي خورد
1-آنها كه پيام آوران هدايت ( پيامبران ) را به استهزاء مي گيرند نتيجه اي در حياط دنيوي بجز هلاكت ندارند .
2- در اين آيات تذكر داده شده است كه بندگان بايد شاكر خداوند متعال به خاطر فراهم آمدن شرايط استفاده از ميوه ها و بهره گيري از درختان و طبيعت باشند و قرآن كريم در قالب يك سوال از بندگان موضوع را مطرح مي نمايد :
نبايد شكر كرد ؟